Eerder vandaag (22 oktober 2017) is onderstaand bericht voorgelezen in de vieringen in Middelburg en Vlissingen alsook in de andere kernen “Boven de Schelde”.
Beste parochianen / broeders en zusters / medegelovigen,
aan het begin van deze dienst heb ik u namens het pastorale team
een mededeling te doen over de gezondheidstoestand van pastor Bernard van Lamoen.
Op maandag 5 oktober is hij met aanhoudende buikklachten
opgenomen in het ziekenhuis.
Er is helaas geconstateerd, dat hij lijdt aan kanker in een vergevorderd stadium.
De alvleesklier is aangetast en er zijn zodanige uitzaaiingen
dat behandeling niet meer mogelijk is.Wij zullen straks bij de voorbeden
een bijzonder gebed uitspreken voor pastor Van Lamoen en zijn gezin.
Hij zelf schrijft – in een brief, vrij uitvoerig zoals we dat van hem gewend zijn –
heel openhartig over zijn situatie.
Aan het einde van deze dienst kunt u, bij het verlaten van de kerk,
de brief door pastor Van Lamoen meenemen, als u wilt.
Er staan ook contactgegevens vermeld,
voor het geval u hem en zijn gezin
een bemoedigend woord wilt toesturen per post of per e-mail.
De voorbede die is gelezen:
Wij willen bidden voor pastor Bernard van Lamoen,
voor zijn vrouw Arminda en voor hun kinderen Joël en Daniële.
Dat zij in deze verdrietige omstandigheden elkaar nabij kunnen zijn,
en dat zij kracht mogen vinden in Gods troostende nabijheid,
ook al voelt het misschien alsof de hemelse Vader verder weg is dan ooit.
Wij bidden dat de tijd die hen nog gegeven is
een tijd mag zijn van onderlinge verbondenheid,
ook met alle andere mensen die hen dierbaar zijn.
Geef, God, dat uw genade en uw kracht gevoeld wordt
door allen die zich verbonden weten met pastor Van Lamoen en zijn gezin.Laat ons bidden …
Bernard zelf schreef het volgende:
Beste Mensen,
Bernard van Lamoen (foto: Jeannette Vrancken)
Al enige tijd kampte ik met een zeurend gevoel in de onderbuik.
Was het vermoeidheid of gaf het vermoeidheid?
Was het een reactie op de turbulente verhuizing
– een aardverschuiving in ons leven-?
Was het, dacht ik toen het bleef aanhouden door de tijd,
een bijwerking van mijn nieuwe bloedverdunners?
Eerst maar eens op vakantie, half juni.
Toen, ergens in augustus, toch maar eens
met dit, naar mijn gevoel, ‘vage verhaal’ naar de huisarts.
En zo begon het medisch onderzoek, van het een naar het ander.
Ondertussen werkte ik op de nieuwe plek in Roosendaal gestaag door en dat ging ook erg goed.
Er mochten leuke dingen gebeuren bij de ontwikkeling van het seniorenpastoraat
en toen ik de gezinnen die een vormeling hadden aangemeld begon te bezoeken.
Er waren mooie ontmoetingen en goede bijeenkomsten.
Een fijn nieuw team, waarin ik mij van het begin af aan thuis voelde
en waar ook iets nieuws leek te groeien – er rustte zegen op mijn werk.
De laatste weken voordat ik mij begin oktober ziek moest melden werd het wel zwaarder.
Vlak voor het onderzoek dat een slecht bericht zou opleveren
was er een ontmoeting (studiedag) van het pastoraal team met het parochiebestuur.
Daar bracht ik nog ter sprake dat ik inmiddels ‘verliefd op Roosendaal’ was geworden.
En vroeg het bestuur te bekijken wat er mogelijk zou zijn
om mijn betrokkenheid bij de Sint Norbertusparochie
ook na de drie jaren van mijn huidige benoeming voor langere tijd te gaan bestendigen.
Een dag of vier later kwam na twee endoscopieën en een CT-scan het pijnlijke bericht.
De klachten kwamen voort uit een kwaadaardig gezwel bij de alvleesklier
en de scan wees uit dat er al uitzaaiingen zijn in de rest van de buik.
De artsen waren meteen duidelijk dat er geen genezing meer mogelijk is.
Vreemde gewaarwording dat alles waar ik zo met plezier naar uitkeek in mijn nieuwe parochie
nu opeens uit mijn handen valt – ‘dat mocht ík toch doen…?!’
Ons nieuwe avontuur, de grote verhuizing naar Breda, was een grote stap in ons leven.
We waren net bezig om ons hier te nestelen voor de langere duur.
Maar dat uitzicht wordt opeens drastisch ingekort…
Een bittere pil voor heel ons gezin.
Maar toch geen moment spijt dat we nu hier wonen – zo dicht bij onze kinderen.
Gelukkig krijg ik tijd (niemand weet hoeveel)
om samen met de lieve mensen om mij heen, mijn vrouw en kinderen,
in vrede naar mijn dood toe te leven.
Ik hoop (en daar bid ik voor) dat rustig thuis te mogen laten gebeuren.
Geen dag eerder of later dan ‘te boek staat’.
Mijn gevoel en mijn vredige vertrouwen zeggen: het komt goed.
Maar…, het komt zo vroeg, allemaal, het is zo vreselijk jammer dat het nu al is…
Er waren plannen om de contacten met enkele dierbare mensen uit mijn lange Zeeuwse tijd
aan te gaan halen. Het huis is inmiddels ingericht, nu kon ik ze gaan uitnodigen…
Helaas is het fysiek onmogelijk om dat nog met iedereen die ik zou willen te doen.
Weet dat jullie gezichten en stemmen, jullie vriendelijkheid en hartelijkheid,
jullie humor en geloof – wat ik zo intens soms met jullie mocht meemaken –
met mij mee is gegaan en bij vlagen boven komt, op de gekste momenten.
En daar heb ik, zeker nu dit met mij gebeurt, veel steun aan.
Iedere ontmoeting die er mocht zijn koester ik als een schat om uit te putten,
deze laatste periode van mijn leven.
Dat vervult mij met dankbaarheid.
Bernard van Lamoen
pastoraal werker
|